BOEKENTIP! - Waarom onderwijs een prachtig risico kan worden genoemd.

Via de zeven thema’s van scheppen, communicatie, leren, emancipatie, democratie en virtuositeit beschrijft hij het existentiële proces dat onderwijs is.

Samen met de lezer stelt hij vast dat onderwijs een unieke kans biedt om het ‘egologische’ dat ons drijft te doorbreken: Is was ik wens, wenselijk voor de wereld en zelfs voor mezelf? Worden we niet te veel in alle opzichten (vanuit de economie, politiek, democratie en zelfs onderwijs) als consument benaderd, die zijn verlangens, liefst zo vlug mogelijk, ingevuld ziet?

Staat deze infantiele drang om telkens weer onszelf als het middelpunt van de wereld te zien een volwassen in-de-wereld-zijn niet in de weg?

Voor Biesta zijn er drie functies en doeldomeinen van onderwijs en onderwijzen: naast kwalificatie en socialisatie voert Biesta de notie van ‘subjectificatie’ in, het volwassen in-de-wereld staan. Niet de leerling, niet het curriculum, maar de wereld moet het centrum van onderwijs zijn.

Deze onderwijsdoelen zijn niet allemaal zomaar meetbaar, weegbaar, afrekenbaar. Het gaat niet over een geolied, vooraf uitgetekend productieproces, maar eerder over een aanbod, waarbij het succes niet gegarandeerd is. Het laat de leerlingen toe de scheppende en vernietigende kracht van hun vrijheid te ontdekken.

Daarbij wordt ook van de leraar een hoge mate van professionaliteit verwacht, die wellicht telkens weer gevoed wordt door engagement, openheid voor innovatie, uitwisseling van methoden en didactische werkvormen, teamwerking. De leraar beschikt hierbij over onderwijspedagogische virtuositeit wat begrepen kan worden als het vermogen om gesitueerde oordelen te kunnen vellen over wat vanuit onderwijspedagogisch oogpunt wenselijk is.

Een echte aanrader als je geïnteresseerd bent in onderwijsfilosofie!

FOTO: Werry Crone (UCLL)